İnanmışlık Yetmiyor Bazen!

Bir ilişki yaşarsın mutlusundur; yüreğin bir başka yüreğin adını zikrederek atar, paylaşırsın umutlarını…

Zaman içinde, o güzel duygunun neler getirdiğini yaşayarak gördüm. Ilık rüzgarlar eser yüreklerde, bilinen dört mevsim yediye çıkar, bin bir çiçekle karşılanır masal galaları… Elimizde kırmızı halı olsa sevdiğimizin yoluna hiç üşenmeden seriveririz, kalp atışları davullara bedel…

Sonra bir gün yollar ayrılır; bambaşka köşelerde buluverirsiniz o kalp atışlarını …

Öncesinde buruk bir hüzün sonra yaşamaya devam…

Hayat her zaman istediğimiz gibi devam etmiyor işte.

Başlangıçları nasıl hevesle karşılıyorsak ayrılıklarda hoş görülmeli..

Kavgasız nefretsiz uğurlamalı gidenleri, bir zamanlar güzel duygular paylaştığımız insanın ardından ‘yaşanmamışlarıma yaşanmışlık getirdi yolu açık olsun.’ demekten başka çare yok. Her şeyden önce bunu kendi ruhumuz için yapmak…

Bazen bitiriş fiilinin gümbür gümbür gelişini duymak istemeyiz, bittikten sonra karmaşa…

Saatlerce gidenin ardından konuşuruz; konuştukça öfkeleniriz, derken: NEFRET!

Ayrılığında etiği olmalı; sevginin namusu taşınmalı!

Omuzsa omuzda, yürekse yürekte…

Çevremde nice insan var gidenin ardından nefret kusan…

Kimse dünyanın merkezi değil…

Ne sevdalar gördüm ölümsüz olduğuna inandığım ama inanmışlık yetmiyor bazen!