“…Zira, kör inancın akla, karanlığın aydınlığa, yobazlığın çağdaşlığa,
cehaletin bilime yeniden diş bilediği bu günlerde öyle akıl almaz işler oluyor ki giderek tımarhaneye dönen ülkemde: Her an için, Akıl bize çok gerek!…”
Büyük konuşmuşum meğer;
Mümkün olsa da MAYISTA
Hiç koşmasam, konuşmasam
Hatta insan içine karışmasam;
Bir yandan imrenip bir yandan şaşarak
Yalnızca Mayısları yaşasam derken.
Şimdi, ne özlediğim kalabalıklar, ne gönlümce doğaya tanıklık var.
Dar yerlere kısıldık kaldık. Dışarıda zalim bir bahar;
Yine değmeden gelip geçerken!..
Zalim deyince: Başka bir zulüm olmalı, çoktan olması gereken “Kapanmayı” Mayısa denk getirmek.
Koca bir kış; kar, soğuk, zemheri günleri varken!
Madem ki aylardan MAYIS, mevsim İLKBAHAR,
Yeridir bir kez daha anmanın; ülkemde bunca olmaz işler yaşanırken.
Ondan daha iyi öğütleyen mi var? Hem de neredeyse bin yıl öncesinden.(*)
Tüm bunları çok önceden yazmış olsam da: (**)
–Bir bilim insanı (gökbilimci, matematikçi) olarak gözlemlediği evrenin gerçekliğinde; akıllı geçinen bilgisizin, ikiyüzlünün, sofunun ipliğini pazara çıkaran Ömer Hayyam, bugün kâbus sinsiliğinde başımıza çöreklenen işbilmez, yeteneksiz, öngörüsüz, gerici sığ siyasetçileri, din bezirgânlarını nasıl da yerin dibine batırırdı ; en çekincesiz biçimde.
Gizemine erdiği ay tutulmasından, güneş tutulmasından beter, toplum
olarak karanlığına girmekte olduğumuz akıl tutulmasını nasıl açıklardı kim bilir?
Dörtlüklerinde sıkça kullanıp, bir şiirinde
Sen ki, her bilginin temelisin,
Bana yol göstermelisin
Dediği, insanlığın en büyük yetilerinden akılla ilgili, yaşadığımız günler karşısında benimse yalnızca şu deyimler geliyor usuma:
Akıl dışı, akıllara ziyan, aklından zoru olmak, akıllara durgunluk
vermek, aklını bozmak, aklı sıra, akla zarar.- –
Tüm dörtlükler yerli yerinde. Bana göre, biri dışında;
Bahar geldi; başka bir şey istemem kafamda;
Hele akla hiç yer vermem bahar soframda; (*)
Zira, kör inancın akla, karanlığın aydınlığa, yobazlığın çağdaşlığa,
cehaletin bilime yeniden diş bilediği bu günlerde öyle akıl almaz işler oluyor ki giderek tımarhaneye dönen ülkemde:
Her an için, Akıl bize çok gerek!.
Yaşıyor olsaydı eğer; sanırım tek öğüdü şu olurdu bize aynı Hayyam’ın bu kötü günlerde:
Akıl sağlığımızı yitirmemek!
Gel gör ki olası mı yitirmemek?
İlk önce, önü alınabilir bir salgından dolayı tüm yükü omuzlayan doktorlarımızla sağlık emekçilerimiz aylardır yorgunluktan tüklenip, binlerce can yiterken! İşsizden, yoksuldan, çaresizden yana, işler hep kötüye giderken!
İnsan Hakları, Hukuk, Özgürlükler, Demokrasi gün, gün biraz daha biterken!
Kadın-Erkek eşitliğinden, laiklikten hazetmeyen karanlık özlemcileri Cumhuriyetle birlikte akıl ve bilimin aydınlığında ışıyan bir ülkeyi; yeniden orta çağ karanlığına iterken!
Aç gözlü rant avcıları, her seferinde yurdumun bir köşesinde ağaçları, ormanı acımadan keserken!
Dereleri kurutup, dağları düz ederken!
Günde en az bir kadının erkekler tarafından öldürülmesine karşın;
“Kadın ve erkeğin eşit olması fıtrata ters” diyen tek bir kişinin iradesi ile; Kadınların şiddete karşı en büyük güvencesi “Uluslararası İstanbul Sözleşmesi’nden imzasını çekerken! -Hem de imzalanışının onuncu yılında-
Daha, onlarca neden…
Bu yüzden:
“Akılla bir konuşmam oldu dün gece”
Dedim ki ona:
Bu kez, siz bakmayın Hayyam’a
Kendi adıma;
Mümkünse, dünyanın bütün akılları
Buyurun soframa
BAHAR, MAYIS AŞKINA…
(*) Ömer Hayyam -1048-1131-
(**) 17 Nisan 2012- Mersin İmece
